De reis naar de heruitgaven van onze favoriete bard blijft maar doorgaan: nu is zijn geweldige solo liveplaat “Solo dal Vivo” aan de beurt. De originele CD dateert van 2009, maar werd op 3 mei 2008 in het Parco della Musica van Rome opgenomen. Helemaal in zijn uppie onderhield Gianmaria daar en toen een bijzonder aandachtig kennerspubliek gedurende ruim vijf kwartier en negentien songs die hij die avond speelde, kwamen op deze CD terecht. Deze heruitgave verschilt in weinig tot niets van de originele: de technische beperkingen, die eigen zijn aan het opnemen van een live-concert van een artiest kunnen nu eenmaal niet opgeheven worden. Zoiets is namelijk een kwestie van interactie(s): de artiest reageert op het publiek dat reageert op de artiest.

Die avond in Rome moet Testa in absolute topvorm geweest zijn, want deze hele show is één langgerekt hoogtepunt: de stem, die ene akoestische gitaar, de fragiliteit van het gebeuren en tegelijk de expressieve kracht van de poëet, die voordraagt uit eigen werk…zoiets maak je slechts zelden mee en we mogen ons en de komende generatie dus gelukkig prijzen dat deze opnames bestaan en voor het publiek toegankelijk gemaakt werden. Ik had zelf meermaals het genoegen om een concert van de man bij te wonen en stuk voor stuk waren dat avonden, die voor eeuwig onder je vel kruipen en toch geef ik graag toe dat dat concert van Rome toen, alles slaat wat ik live van Testa mocht meemaken. Werkelijk elk nummer dat ik vandaag op mijn verzoeklijstje zou zetten, passeerde toen de revue. Van mijn absolute favoriet “Dentro la tasca di un qualunque mattino” en “Il valser di un giorno”, over “Forse qualcuno domani”, dat hier een heerlijke gesproken introductie toegevoegd krijgt, en “Il passo e l’incanto”, “3/4” en eeuwig prijsbeest en klassieke afsluiter “Al Mercato di Porta Palazzo”.

Een bisbeurt van een kwartier bevatte ondermeer “Gli amanti di Roma” en “Biancaluna” en het geheel werd toen en nu vervolledigd door een studio-opname van “Como al cielo gli aeroplani”, waarop Testa begeleid wordt door oude vrienden Piero Ponzo op sax en Indisch orgel en Nicola Negrini op bas. Het eindresultaat blijft, ook vandaag nog, een verbluffend concert van een man, die even getalenteerd als bescheiden was en wiens oeuvre volkomen terecht van de onvindbaarheid en dus de vergetelheid gered wordt, door deze wonderlijke reeks heruitgaven. Ook deze keer: niet te missen!

(Dani Heyvaert)